پس از خوشامدگوییِ آقای حجت قاسم‌زادۀ اصل، رئیس کانون «فیلم‌نامه‌نویسان سینمای ایران»، به‌ترتیب، آقایان مهدی صالحی درّه‌بیدی، دبیر انجمن ویرایش و درست‌نویسی، دکتر بهروز محمودی بختیاری، زبان‌شناس و عضو هیئت‌علمی «پردیس هنرهای زیبای دانشگاه تهران»، دکتر حسین صافی پیرلوجه، زبان‌شناس و عضو هیئت‌علمی «پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی»، استاد محمدحسن شهسواری، رمان‌نویس و مدرس داستان‌نویسی صحبت کردند. دکتر حسین صافی پیرلوجه در سخنرانی خود با عنوان «کارکرد فیلم‌نامه؛ تفهیم یا استفهام؟»، ضمن بازتعریف و توضیح مفاهیم «کارکرد»، «ویرایش»، «فیلم‌نامه»، «واقعیت» و «حقیقت»، دربارۀ نسبتِ فیلم‌نامه با حیات اجتماعی یا همان نسبتِ تخیل با واقعیت سخن گفت. وی همچنین در باب ویرایش معطوف به کارکرد فیلم‌نامه توضیح داد و ویرایش در سطح گفتمانی را نوعی سانسور ساختاریِ خودآگاه و خودخواسته دانست. صافی پیرلوجه افزون بر آن، «چینش»، «برجسته‌سازی»، «جایگزینی» و «حذف» را ازجمله راه‌های ساختاربندی مؤلفه‌های فرهنگی در فیلم‌نامه برشمرد و در ادامۀ سخنان خود دربارۀ تجدید ساختار فیلم‌نامه به طرح این پرسش‌های بنیادین پرداخت: آیا فیلم‌نامه را افزون بر معیارهای زیبایی‌شناختی باید بنا بر هنجارهای اخلاقی هم ویراست؟ در این‌صورت، آیا ویرایش فیلم‌نامه باید ناظر بر معرفت‌بخشی اخلاقی (تفهیم) باشد، یا پدیدارشناسی امر اخلاقی (استفهام)؟
سخنران بعدی این نشست دکتر بهروز محمودی بختیاری بود. وی کلام خود را با موضوع «فیلم‌نامه به‌مثابۀ سَند» و تحت عنوان «ویرایش زمانی، مکانی و شخصیتی در فیلم‌نامه» آغاز کرد. او «درست‌نویسی» را از دایرۀ «دستوری‌نویسی» فراتر دانست و آن را با «مناسب‌نویسی» سازگارتر و نزدیک‌تر خواند. محمودی بختیاری مؤلفه‌های هر شاخه از ویرایش فیلم‌نامه را برشمرد و دربارهٔ هر کدام توضیح داد. سپس لزوم دستوری‌بودن جملات را وابسته به موقعیت دانست و خاطرنشان ساخت که اتفاقاً بعضی خطاهای زبانی لازمۀ بازتاب دقیق‌تر موقعیت‌اند. او همچنین با مروری گذرا بر تکه‌های فیلم‌‌ها، خطاهای گویشی و لهجه‌ایِ آن‌ها را به حاضران نمایاند. توضیح و تحلیل زبانی در مؤلفۀ شخصیتی نیز واپسین موضوع سخنان وی بود که با همراهی فیلمک‌های چیده‌شده، بر وجه استنادی آن افزود.
استاد محمدحسن شهسواری، سومین و آخرین سخنران این نشست بود. وی ضمن تعریف دو مفهوم «واقعیت» و «زیبایی» از اصل تناسب گفتار با شخصیت سخن به‌میان آورد. او در توضیح مفهوم «زیبایی»، نظرات افلاطون و کانت را مطرح ساخت و سپس نگاه آن‌ها را بر اساس تحقیقات عصب‌شناس معاصر، راما چاندران، به نقد گذاشت. شهسواری در ادامه، در باب چگونگیِ تبدیل امر ملال‌انگیز واقعیت به امری تازه و زیبا سخن گفت و برای آن چند راه پیش نهاد. از جملهٔ آن راه‌ها، «عمق‌بخشی به کلام»، «ارجاعات درون‌متنی و برون‌متنی» و نیز «آشنایی‌زدایی» به‌شرط مهجورنشدن سخن بود. افزون بر آن، او بر مطالعهٔ متون مکتوب کلاسیک و همچنین آگاهی از صناعات ادبی تأکید کرد و اثر آن را بر نوشتنِ بهترِ دیالوگ‌ها انکارناشدنی دانست.
در پایان، بسته‌ای حاوی دو جلد کتاب در زمینۀ سینما، به‌رسم یادبود و ادب، از طرف کانون فیلم‌نامه‌نویسان سینمای ایران به همۀ حاضران در جلسه اهدا شد. شایانِ‌ذکر است که نشست‌های تخصصی فارسینما ادامه خواهد داشت.
