از تجربه‌های شخصی / گزارشی از نمایش شش فیلم برگزیده‌ی جشنواره‌ی فیلم کوتاه تهران در کانون فیلم خانه سینما

در این جلسه سونیا حداد با اشاره به این که «امتحان» سومین تجربه‌ی او در زمینه‌ی فیلم کوتاه و داستانی است در پاسخ به پرسش یکی از تماشاگران درباره‌ی عدم اشاره به انگیزه‌ی ناظم مدرسه برای گشتن کیف مدرسه‌ی بچه‌ها گفت: «انجام این کار به انگیزه نیاز ندارد. بر اساس مصوبه‌ی آموزش و پرورش، حمل وسایل غیر درسی به داخل مدرسه مجاز نیست و به همین دلیل اغلب ناظم‌ها و مدیران مدارس نسبت به این موضوع سختگیری‌هایی دارند.»

وی گفت: «کنترل کیف بچه‌ها در مدارس نکته‌ای نیست که فقط به ایران محدود باشد و اغلب کشورها را در بر می‌گیرد. زمانی که برای شرکت در جشنواره‌ی فیلم تورنتو به کانادا سفر کرده بودم چند نفر از تماشاگران این جشنواره به من گفتند که آن‌ها هم چنین تجربه‌ای را از سر گذرانده‌اند و به همین دلیل تماشای فیلم «امتحان» برای آن‌ها تجربه‌ی استرس‌های گذشته را زنده کرده بود.»

سعید نجاتی، کارگردان «دابُر» نیز با اشاره به این که فیلم مورد بحث، پانزدهمین تجربه‌ی او در زمینه‌ی ساخت آثار کوتاه و داستانی است گفت: «برای تولید این فیلم هیچ‌کدام از ارگان‌های دولتی به من کمک نکردند. تعدادی از دوستانم پول روی هم گذاشتند و به من کمک کردند تا بعد از سه سال بتوانم این فیلم را بسازم.»

وی درباره‌ی نحوه‌ی شکل‌گیری ایده‌ی فیلم خود گفت: «زمانی که برای شرکت در یکی از جشنواره‌ها به آلمان سفر کرده بودم متوجه شدم برخلاف آن‌چه که تصور می‌رود، در کشورهای اروپایی هم نسبت به موضوع عادت ماهانه در زنان که قاعدتاً یک موضوع بیولوژیک و طبیعی است حساسیت‌هایی وجود دارد و با خودم فکر کردم اگر در کشور ما چنین تجربه‌ای در مورد یک پدر و فرزند دخترش ایجاد شود واکنش پدر در این زمینه چه خواهد بود؛ و به این ترتیب داستان فیلم «دابُر» شکل گرفت.»

نوید صولتی کارگردان فیلم «جونده» نیز در این جلسه گفت: «این دومین فیلمی بود که ساختم و خوش‌بختانه بعد از ده سال توانستم این فیلم را بسازم.»

وی در پاسخ به پرسشی درباره‌ی استفاده از یک مستند حیات وحش در بخش پایانی فیلم خود که باعث تقویت وجه شعاری این فیلم شده گفت: «از آن‌جا که تصویر مورد نظر در مرحله‌ی تدوین و اجرای جلوه‌های بصری به فیلم اضافه شد، تا لحظه‌ی آخر مطمئن نبودیم از چه فیلمی استفاده خواهیم کرد. ضمن این که چنین اشاره‌ای که در پایان صورت می‌گرفت می‌توانست تمام فیلم را تحت‌الشعاع خود قرار دهد. به همین دلیل با خودم فکر کردم از چیزی استفاده کنیم که دست‌کم به ماهیت و ذات خود فیلم که نمایش خوی حیوانی است اشاره داشته باشد؛ و به همین دلیل از نماهایی از یک مستند حیات وحش استفاده کردیم.»

صولتی گفت: «قرار بود در پایان فیلم، شخصیت مرد داستان، بدون صدا در حال تماشای یک تصویر باشد. اما از آن‌جا که طبعاً تصویر با صدا همراه است تصمیم گرفتم به جای استفاده از تصویر بدون صدا، از بخشی از یک فیلم مستند استفاده کنم.»

محمد رحمتی نیز دیگر شرکت‌کننده در این نشست پرسش و پاسخ بود. وی با اشاره به این که فیلم «بی‌ریختی» سومین تجربه‌ی او در زمینه‌ی فیلم کوتاه به شمار می‌رود گفت: «خود فیلم‌نامه می‌گفت من را چه‌طور بساز. بخشی از جذابیت این فیلم، تصویرها و فضای یک خانه تیمی است و تصویر کمک می‌کرد تا این فضا باورپذیرتر از کار درآید.»

وی هم‌چنین در پاسخ به پرسش یکی از تماشاگران حاضر در سالن درباره‌ی دلیل تاکید بر باردار بودن یکی از شخصیت‌های فیلم خود گفت: «دلیل‌اش این بود که زندانی‌های باردار هنگام بازگشت به زندان از اشعه‌ی ایکس عبور نمی‌کنند و همین نکته می‌توانست بهانه‌ای برای حمل مواد مخدر به داخل زندان باشد که در فیلم نیز به آن اشاره شده است.»

یاسمن نصیری، بازیگر فیلم «عزیز» نیز که در غیاب کارگردان فیلم در جلسه حضور داشت گفت: «به عنوان بازیگر نقش لیلا خودم را وکیل مدافع او می‌دانستم و از زندگی در این نقش بسیار راضی بودم.»

وی در پاسخ به پرسشی درباره‌ی دلیل لو دادن اطلاعات در فیلم گفت: «دلیل‌اش این بود که وقتی خانواده‌ی محور داستان این شخصیت را باور نمی‌کنند او مجبور می‌شود چیزهایی بگوید. در حقیقت، شرایط محیطی باعث شد که این شخصیت به شرایط موجود تن دهد.»

نصیری هم‌چنین در پاسخ به پرسش دیگری درباره‌ی گره‌گشایی پایان فیلم توسط یک بیمار مبتلا به بیماری آلزایمر گفت: «نکته این‌جاست که بیماران آلزایمری‌ همه چیز را صد در صد فراموش نمی‌کنند. در این فیلم شخصیت مورد نظر فقط دیگر حرف نمی‌زند و اطرافیانش را نیز به زور می‌شناسد اما از آن‌جا که با همسرش بارها درباره‌ی خرید مخفیانه‌ی یک قطعه زمین صحبت کرده، در نهایت با اشاره‌ی سر، انجام این کار را تایید کرده و باعث گره‌گشایی انتهای فیلم می‌شود.»